Абу Мусо (р.а.) дан ривоят қилинди: Набий (с.а.в.): “Ҳар бир мусулмоннинг зиммасида садақа бор”, дедилар. “Эй, Аллоҳнинг Расули, айтингчи, агар (имкон) топмасачи?” деб савол қилдилар. “Икки қўли билан меҳнат қилади, шунда ўзига ҳам фойда келтиради, садақа ҳам қила оладиган бўлади”, дедилар. “Айтингчи, бундай қилишга имкон топмасачи?” дейишди. “Бошига иш тушган ҳожатмандга ёрдам беради”, дедилар. “Унга ҳам илож топмасачи?” дейишди. “У ҳолда маъруф ёки хайрли ишга буюради”, дедилар. “Айтингчи, бундай қила олмасачи?” дейишди сўровчилар. “Ёмонликдан тийилсин, чунки ёмонлик қилмаслик ҳам садақадир” дедилар.